SGLT-2-remming in acuut hartfalen

De EMPULSE heeft 530 patiënten met acuut hartfalen gerandomiseerd naar ofwel 10 mg empagliflozine of placebo, direct na stabilisatie in het ziekenhuis. Het primaire samengestelde eindpunt bestond uit tijd tot overlijden, frequentie van hartfalen-events, tijd tot eerste hartfalen-event en verandering in kwaliteit van leven-score vanaf baseline. De primaire analyse maakte gebruik van een gestratificeerde winstratio, waardoor hiërarchie binnen het samengestelde eindpunt toegepast kon worden.

Voor het primaire samengestelde eindpunt hadden patiënten die met empagliflozine werden behandeld 36% meer kans om ​​klinisch voordeel te ervaren in de eerste 90 dagen na randomisatie (stratified win ratio 1,36; 95% BI 1,09-1,68). In absolute zin waren de sterftecijfers (4,2% vs 8,3%) en hartfalen (10,6% vs 14,7%) lager in de arm met SGLT2-remmer.

Verbetering van de kwaliteit van leven was de belangrijkste oorzaak van het verschil in het primaire eindpunt: het placebo-gecorrigeerde gemiddelde verschil na 90 dagen was 4,5 punten in het voordeel van empagliflozine.

Wat betreft de veiligheid kwamen zowel serious adverse events als adverse events minder vaak voor in de empagliflozine-arm. Deze bevindingen bevestigen de eerdere trends gevonden in EMPA-RESPONSE-AHF; een pilotstudie geinitieerd vanuit het UMCG. De EMPA-RESPONSE-AHF randomiseerde tevens patiënten die met acuut hartfalen waren opgenomen naar empagliflozine 10 mg of placebo.